Σύμφωνα με το εγχειρίδιο «συνεχείς βιογραφίες των διαπρεπών μοναχών» (Xù gāosēng zhuàn续高僧传) που γράφτηκε το 645Κ.Ε. από τον Μοναχό Ντάο Σουάν ( Dàoxuān 道宣 | 596 ～ 667 Κ.Ε.), ένας διάσημος Ινδός μοναχός ήρθε στo Πινγτσέ (Píngchéng平城) την Πρωτεύουσα της Βόρειας Δυναστείας Ουέϊ (Πινγίν: Běi Wèi Cháo; κινέζικα: 北魏朝 | 386 ～ 535 Κ.Ε.), τον 5ο αιώνα, διασχίζοντας το τεράστιο εμπόδιο της σειράς των βουνών των Ιμαλαΐων ( Xǐmǎlāyǎ Shān 喜马拉雅山), διδάσκοντας το βουδικό δόγμα του μικρού οχήματος (Πινγίν: xiǎoshèng; κινέζικα: 小乘). Ο Ινδός μοναχός ονομαζόταν Φο Τουό (Fótuó佛陀), που σημαίνει «Βουδικό Κεφάλι»。
Ο λόγιος ιστορικός, Ουέϊ Σου (Wèishōu 魏收 | 506 ～ 572 ) στο βιβλίο του «Το βιβλίο της Περιόδου Ουέϊ» (Πινγίν: Wèishū; κινέζικα: 魏書) που γράφτηκε το 554 αναφέρει πως το όνομα του Ινδού Δάσκαλου, ήταν Μπα Τουό ( Bátuó 跋陀)
Σύμφωνα με τα αρχεία της πόλης Ντενγκ Φενγκ (Dēngfēng xiànzhì 登封县志) ο Μπα Τουό έφτασε στη Κίνα το 464 Κ.Ε. και δίδαξε το Βουδιστικό δόγμα του Μικρού Οχήματος ( Xiǎoshèng小乘) για 30 χρόνια, πριν επιτύχει τη Νιρβάνα (nièpán 涅槃) το 494 .