Η ίδρυση του Μοναστηριού
Σύμφωνα με το εγχειρίδιο «συνεχείς βιογραφίες των διαπρεπών μοναχών» (Xù gāosēng zhuàn续高僧传) που γράφτηκε το 645Κ.Ε. από τον Μοναχό Ντάο Σουάν ( Dàoxuān 道宣 | 596 ～ 667 Κ.Ε.), ένας διάσημος Ινδός μοναχός ήρθε στo Πινγτσέ (Píngchéng平城) την Πρωτεύουσα της Βόρειας Δυναστείας Ουέϊ (Πινγίν: Běi Wèi Cháo; κινέζικα: 北魏朝 | 386 ～ 535 Κ.Ε.), τον 5ο αιώνα, διασχίζοντας το τεράστιο εμπόδιο της σειράς των βουνών των Ιμαλαΐων ( Xǐmǎlāyǎ Shān 喜马拉雅山), διδάσκοντας το βουδικό δόγμα του μικρού οχήματος (Πινγίν: xiǎoshèng; κινέζικα: 小乘). Ο Ινδός μοναχός ονομαζόταν Φο Τουό (Fótuó佛陀), που σημαίνει «Βουδικό Κεφάλι»。
Ο λόγιος ιστορικός, Ουέϊ Σου (Wèishōu 魏收 | 506 ～ 572 ) στο βιβλίο του «Το βιβλίο της Περιόδου Ουέϊ» (Πινγίν: Wèishū; κινέζικα: 魏書) που γράφτηκε το 554 αναφέρει πως το όνομα του Ινδού Δάσκαλου, ήταν Μπα Τουό ( Bátuó 跋陀)
Σύμφωνα με τα αρχεία της πόλης Ντενγκ Φενγκ (Dēngfēng xiànzhì 登封县志) ο Μπα Τουό έφτασε στη Κίνα το 464 Κ.Ε. και δίδαξε το Βουδικό δόγμα του Μικρού Οχήματος ( Xiǎoshèng小乘) για 30 χρόνια, πριν επιτύχει τη Νιρβάνα (nièpán 涅槃) το 494 .
Ο Ιδρυτής του Ναού Σαολίν
Ο αφοσιωμένος στη βουδική διδασκαλία αυτοκράτορας Σιάο Ουέν Ντι ( xiàowéndì孝文帝 | 467 ～ 499 Κ.Ε.), το 494 μετέφερε τη πρωτεύουσα της Βόρειας Δυναστείας Ουέϊ (Běi Wèi Cháo北魏朝 | 386 ～ 535) από το Πινγτσένγκ (Píngchéng平城) το σημερινό Ντα Τονγκ του Σαάν Σι (Dàtóng, Shānxī大同, 山西) στη Λούο Γιανγκ ( Luòyáng 洛阳).
Ένα χρόνο μετά, το 495 Κ.Ε. θέσπισε ένα διάταγμα με το οποίο ίδρυσε ένα ναό για να τιμήσει τη διδασκαλία του μεγάλου βουδιστή μοναχού στο μέρος που πέρασε τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του, στη βόρεια πλευρά του βουνού Σαοσί της οροσειράς Σονγκ, βορειοδυτικά της πόλης Ντενγκ Φενγκ, στην επαρχία Χονάν.[4]
Ο Γιανγκ Σουάν Τζι (yángxuànzhī楊衒之) στο «Αρχείο των Βουδιστικών Μοναστηριών της Λούο Γιανγκ» (Luòyángqiélánjì 洛陽伽藍記 | 547 )" και ο Λι Σιαν (lǐxián李賢 | 1408 ～ 1466), στο «Ενοποιημένο αρχείο της Δυναστείας Μινγκ» (míngyītǒngzhì明一統志 | 1461), συμφωνεί με την τοποθεσία και την ίδρυση του Μοναστηριού Σαολίν, απόλυτα με την αναφορά του Ντάο Σουάν.
Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο μοναδικό «Ντατσίνγκ γιτόνγκ τζι» (Dàqìngyītǒngzhì大清一統志) που γράφτηκε από τον Αυτοκράτορα Τζία Τσινγκ (Jiāqìng 嘉慶 | 1760 ～ 1820) και τυπώθηκε το 1842, το Μοναστήρι του Νεαρού Δάσους που βρίσκεται στην επαρχία Χενάν χτίστηκε το 20ο έτος της εποχής Τάϊ Χο ( Běiwèitài hé shíjiǔnián 北魏太和十九年 495), γνωστής σαν «Η εποχή της Υπέρτατης Αρμονίας» της Βόρειας Δυναστείας Ουέϊ (Běi Wèi Cháo 北魏朝 | 386 ～ 535 )
Το όνομα του Ναού Σαολίν
Το νέο μοναστήρι πήρε την ονομασία Σάο ( Shào少) Λιν ( lín 林 ) που σημαίνει Νεαρό Δάσος.
O λόγιος Τζινγκ Ρι Τζεν ( Jĭngrìzhēn 景日昣) στις αρχές της δυναστείας των Τσινγκ ( Qīng Cháo清朝/ 1644 ～ 1911 Κ.Ε.) το ανέλυσε στο βιβλίο του σχετικά με το Βουνό Σονγκ ( shuō Sōng 说嵩):
«Σαολίν, Δάσος των νεαρών δέντρων. ( Shàolínzhĕ, shăoshìzhīlínyĕ 少林者，少室之林也 )
ΜΠΟΝΤΙΝΤΑΡΜΑ ( ΤΑΜΟ )
Ο Μποντιντάρμα θεωρείται ένας από τους ιδρυτές του κινέζικου Βουδισμού και κυρίως της Σχολής Τσαν ή Ζεν. Γεννήθηκε στην Ινδία αλλά έζησε και δίδαξε στην Κίνα προς το τέλος του 5ου αιώνα μ.Χ. Λέγεται ότι πέρασε εννιά χρόνια βυθισμένος σε βαθύ διαλογισμό μπροστά στον τοίχο μιας σπηλιάς, κοντά στο περίφημο μοναστήρι του Σαολίν. Το όνομά του συνδέθηκε όχι μόνο με το Ζεν αλλά και με το κουνγκ φου, ακόμα και με το τσάι. Η διδασκαλία του ήταν μοναδική και χρησιμοποίησε το ξίφος της σοφίας για να ελευθερώσει τους μαθητές του από όλα τα δεσμά.
Σαν γιος βασιλιά, ο Μποντιντάρμα είναι βέβαιο ότι είχε λάβει κάποια εκπαίδευση στις πολεμικές τέχνες και αυτός είναι ο λόγος που αργότερα θεωρήθηκε ιδρυτής της τέχνης του Κουνγκ Φου, μιας μορφής αυτοάμυνας που διαδόθηκε πλατιά στην Κίνα, αλλά και σε άλλες χώρες.
Ο δάσκαλός του Πραγκνιατάρα λέγεται επίσης ότι προέτρεψε τον Μποντιντάρμα να πάει στην Κίνα. Επειδή ο δρόμος δια ξηρός είχε εκείνη την εποχή αποκλεισθεί από τους στρατιώτες των Χαν, ο Μποντιντάρμα έφυγε με πλοίο από το λιμάνι του Μαχαμπαλλιπούραμ, περιέπλευσε τις ακτές της Ινδίας και της Μαλαισίας και ύστερα από τρία χρόνια περίπου έφθασε στις ακτές της Νότιας Κίνας το 475 μ.Χ.
Έτσι, σύμφωνα με την παράδοση, πέρασε τον ποταμό Γιανγκτσέ πάνω σε ένα κούφιο καλάμι και έφθασε στο Βορρά. Αρχικά έμεινε στην πρωτεύουσα Πινγκτζένγκ. Όταν αργότερα, το 494 μ.Χ., ο αυτοκράτορας Σιάογουέν μετέφερε την πρωτεύουσα στο Λογιάνγκ, στη βόρεια όχθη του ποταμού Λο, οι περισσότεροι από τους μοναχούς μετακόμισαν επίσης. Σύμφωνα με το έργο του ΝτάοσουάνΒίοι Διάσημων Μοναχών, που γράφηκε το 645 μ.Χ., ο Μποντιντάρμα χειροτόνησε έναν μοναχό ονόματι Σενγκφου, ο οποίος μετά τη μεταφορά της πρωτεύουσας μετανάστευσε στο Νότο.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 496 μ.Χ., ο αυτοκράτορας διέταξε να κτιστεί ο ναός του Σαολίν, στο βουνό Σουνγκ της επαρχίας Χονάν. Ο ναός κτίστηκε για έναν άλλο δάσκαλο από την Ινδία, αλλά παρ' όλο που διάφοροι δάσκαλοι του Ζεν πέρασαν καί έφυγαν τα τελευταία 1500 χρόνια, ο Μποντιντάρμα είναι ο μόνος που συνδέθηκε περισσότερο με το ναό του Σαολίν. Εκεί στη δυτική κορυφή του βουνού Σουνγκ, λέγεται ότι ο Μποντιντάρμα πέρασε εννιά χρόνια βυθισμένος σε βαθύ διαλογισμό,κοιτάζοντας τον πέτρινο τοίχο μιας σπηλιάς, ένα χιλιόμετρο μακριά από το ναό. Μια άλλη παράδοση αναφέρει ότι για να κρατιέται ξύπνιος και να μην αποκοιμιέται όταν διαλογιζόταν, έκοψε τα βλέφαρά του και στο σημείο όπου έπεσαν, φύτρωσαν φυτά τσαγιού. Απότότε το τσάι έγινε το ποτό όχι μόνο των μοναχών, αλλά όλων των κατοίκων της Ανατολής.